«Τι είναι αγάπη;» – Ένα πρόγραμμα για παιδιά 2–5 ετών βασισμένο στα συναισθήματα και τις αισθήσεις  Με αφορμή το βιβλίο «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, η συγγραφέας Λίνα Σωτηροπούλου και η ηθοποιός-συγγραφέας Δώρα Δόριζα δημιούργησαν ένα ειδικά διαμορφωμένο πρόγραμμα για παιδιά ηλικίας 2 έως 5 ετών και τους συνοδούς τους. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει πέντε αυτοτελείς συναντήσεις, που όμως μαζί αποτελούν μια ολοκληρωμένη εμπειρία γύρω από την αγάπη, τα συναισθήματα και τις αισθήσεις. Παιχνίδια, χρώματα και εξερεύνηση συναισθημάτων Πρώτη συνάντηση: τα χρώματα θα είναι έντονα ροζ και κίτρινο. Θα παίξουμε παιχνίδια που θα μας γεμίσουν χαρά. Θα τη μοιράσουμε μεταξύ μας και χρησιμοποιώντας την αίσθηση της ακοής θα έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον. Παιχνίδια με το σώμα μας θα μας κάνουν να ξεκαρδιστούμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έχει πολλή αγάπη Δεύτερη συνάντηση: τα χρώματα θα είναι κόκκινα. Θα θυμώσουμε και θα ξεθυμώσουμε, θα εκφραστούμε χρησιμοποιώντας την αίσθηση της αφής. Τα σώματά μας πάλι θα μας βοηθήσουν να ξετυλίξουμε τα συναισθήματά μας και να μιλήσουμε για αυτά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έχει πολλή αγάπη. Ίσως λίγη παραπάνω από την προηγούμενη φορά. Τρίτη συνάντηση: τα χρώματα θα είναι λίγο πιο σκούρα, κάπως μπλε. Τι μπορεί να κρύβεται στο σκοτάδι; πόσο μακριά μπορούμε να είμαστε ο ένας από τον άλλον χωρίς να χάνεται η αγάπη; Φακούς να φέρετε. Μπορεί να χρειαστεί να κάνουμε μια μικρή εξερεύνηση για την αγάπη. Τέταρτη συνάντηση: ίσως ο καιρός να έχει κρυώσει λιγάκι και να φοράμε ρούχα με μακριά μανίκια. Καμιά φορά εμείς έτσι σκουπίζουμε τα δάκρυά μας, στο μανίκι μας. Θα μιλήσουμε για τη λύπη αλλά και για την ξελύπη. Με τη βοήθεια της όσφρησης θα χαλαρώσουμε και θα παίξουμε μέχρι να γεμίσουμε αγάπη. Πέμπτη και τελευταία συνάντηση: θα έχει όλα τα χρώματα. Θα περικυκλώσουμε την αγάπη, θα την κρατήσουμε στα χέρια μας και θα τη σηκώσουμε ψηλά. Τόσο ψηλά ώστε να φαίνεται από παντού, σαν ένα αστέρι. Δεν θα αποκαλύψουμε πολλά για αυτή τη συνάντηση, αλλά καλό είναι να μην λείπει κανείς. Γιατί θα έχει σίγουρα χαρά, γέλια, μουσική και... ουπς, μέχρι εδώ μπορεί να αποκαλυφθεί. Ένα μεγάλο πάρτι σας περιμένει.  Πληροφορίες Συμμετοχής Ημερομηνίες: Κυριακή 5 & 19 Οκτωβρίου, 2 & 16 Νοεμβρίου, 7 Δεκεμβρίου Ώρα: 10:00 – 11:30 Τόπος: Τεχνοχώρος Pro The Tree, Μακεδονίας 83, Πειραιάς Εισιτήριο: 15 ευρώ για ένα παιδί και τον συνοδό του Σημαντικό: Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας Κρατήσεις θέσεων και πληροφορίες: 6972726038 ή στο Playmore.gr

12 Οκτωβρίου 1944. Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό Πέμπτης, όταν οι καμπάνες των εκκλησιών άρχισαν να χτυπούν χαρμόσυνα, καλώντας τους Αθηναίους να ξεχυθούν στους δρόμους και να πανηγυρίσουν το τέλος της γερμανικής κατοχής. Ως τις 3 Νοεμβρίου ο τελευταίος Γερμανός (και Βούλγαρος) στρατιώτης είχε αποχωρήσει από την ηπειρωτική Ελλάδα.

 

Η αντίστροφη μέτρηση για την αποχώρηση των Γερμανών και των συμμάχων τους Βουλγάρων από την Ελλάδα είχε σημάνει λίγους μήνες νωρίτερα, στις 6 Ιουνίου, όταν οι Σύμμαχοι αποβιβάστηκαν στη Νορμανδία και άρχισαν να περισφίγγουν τον κλοιό γύρω από τη Γερμανία μαζί με τους προελαύνοντες Σοβιετικούς από την ανατολική πλευρά. Ήταν φανερό ότι οι ημέρες της Ναζιστικής Γερμανίας ήταν μετρημένες.

Στο χρονικό διάστημα μέχρι την απελευθέρωση είχαν ενταθεί οι πολιτικές διαβουλεύσεις για τη μετακατοχική κατάσταση στην Ελλάδα. Από την πλευρά τους, οι Γερμανοί έψαχναν παρασκηνιακά τρόπους ασφαλούς αποχώρησής τους από τη χώρα μας. Από τις 26 Απριλίου 1944 της ελληνικής εξόριστης κυβέρνησης ηγείτο ο Γεώργιος Παπανδρέου, οι Άγγλοι όμως ήταν αυτοί που κινούσαν τα νήματα. Με τις συμφωνίες Λιβάνου (17-20 Μαΐου 1944) και Καζέρτας (26 Σεπτεμβρίου 1944) οι ανταρτικές ομάδες του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ είχαν τεθεί υπό τις διαταγές της κυβέρνησης Παπανδρέου, που είχε εμπλουτισθεί και με στελέχη του ΕΑΜ.

Οι Γερμανοί άρχισαν να αποχωρούν σταδιακά από την Αθήνα από το βράδυ της 11ης Οκτωβρίου με κατεύθυνση προς Βορρά. Στις 8 το πρωί της 12ης Οκτωβρίου, οι ελάχιστοι Γερμανοί που είχαν απομείνει στην Αθήνα, συγκεντρώθηκαν στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Εκεί, σε μία πρόχειρη όσο και βιαστική τελετή, ο επικεφαλής των κατοχικών δυνάμεων, στρατηγός Χέλμουτ Φέλμι, συνοδευόμενος από τον κατοχικό δήμαρχο Αθηναίων Άγγελο Γεωργάτο, κατέθεσε στεφάνι.

 

Το μόνο που απέμενε ήταν η υποστολή της ναζιστικής σημαίας από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Ένας Γερμανός στρατιώτης κατέβασε τη σβάστικα χωρίς καμία επισημότητα στις 9:15 το πρωί, την πήρε υπό μάλης και αποχώρησε με σκυμμένο το κεφάλι, σηματοδοτώντας το τέλος της γερμανικής κατοχής που διήρκεσε 1.625 μέρες και την αρχή ενός τρελού πανηγυριού στους δρόμους της Αθήνας.

 

Χιλιάδες κόσμου με τη γαλανόλευκη στα χέρια αλληλοασπάζονταν, αναφωνώντας «Χριστός Ανέστη», παιδιά σκαρφάλωναν στις οροφές των τραμ, ενώ απ’ άκρη σ’ άκρη αντηχούσε ο Εθνικός Ύμνος. Μετά από τριάμισι χρόνια δουλείας και σκλαβιάς οι Αθηναίοι ανάπνεαν για πρώτη φορά τον μεθυστικό αέρα της λευτεριάς.
Στις έξι ημέρες που πέρασαν μέχρι την άφιξη της κυβέρνησης στην Αθήνα, την εξουσία ασκούσε τριμελής επιτροπή, αποτελούμενη από τους Θεμιστοκλή Τσάτσο, Φίλιππο Μανουηλίδη και Γιάννη Ζεύγο, συνεπικουρούμενη από τον διοικητή της Αστυνομίας Αθηνών, Άγγελο Έβερτ. Δύο ημέρες αργότερα άρχισαν να καταφθάνουν στην πρωτεύουσα δυνάμεις του 3ου Σώματος του βρετανικού στρατού υπό τον αντιστράτηγο Ρόναλντ Σκόμπι, που έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό από τους Αθηναίους.

 

Στις 18 Οκτωβρίου έφτασε στην Αθήνα ο Γεώργιος Παπανδρέου και η κυβέρνησή του. Την ίδια ημέρα, ο πρωθυπουργός σε μία συγκινητική τελετή ύψωσε την ελληνική σημαία στην Ακρόπολη και στη συνέχεια μίλησε στο συγκεντρωμένο πλήθος που είχε γεμίσει ασφυκτικά την πλατεία Συντάγματος από τον εξώστη του Υπουργείου Οικονομικών.

 

Επιασαν αιχμαλώτους τους Γερμανούς

Οι Έλληνες πολεμούσαν με ελάχιστα όπλα, πολλοί μόνο με περίστροφα και χειροβομβίδες, αλλά με αποφασιστικότητα. Οι πυροβολισμοί αντηχούσαν σε όλο τον Πειραιά, ανάμεσα σε εκρήξεις από τις υπόλοιπες ανατινάξεις στο λιμάνι. Οι μαχητές του ΕΛΑΣ κατάφεραν να περικυκλώσουν το εργοστάσιο, ενώ οι εργάτες, μέσα στο χάος, απενεργοποίησαν τα εκρηκτικά που είχαν τοποθετηθεί στις γεννήτριες. Με το πρώτο φως της ημέρας, οι Γερμανοί αναγκάστηκαν να παραδοθούν.

Η σημασία της νίκης

Η μάχη είχε νεκρούς και από τις δύο πλευρές, όμως ο σκοπός επετεύχθη και δεν ήταν άλλος από το να μην καταστραφεί το εργοστάσιο της Power (Ηλεκτρικής). Έτσι η Αθήνα και ο Πειραιάς είχαν ρεύμα την ημέρα της απελευθέρωσης, αλλά και την «επόμενη ημέρα» της ανασυγκρότησης και της εθνικής ανάτασης.

Σε μία αριστοτεχνικά δομημένη ομιλία του εξήγγειλε τις προθέσεις της κυβέρνησής του, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, την ανάγκη να ικανοποιηθούν οι εθνικές διεκδικήσεις, να αποκατασταθεί η λαϊκή κυριαρχία, να επιλυθεί το πολιτειακό ζήτημα μετά από ελεύθερο δημοψήφισμα και να τιμωρηθούν οι συνεργάτες των κατακτητών. Το πλήθος, που συχνά τον διέκοπτε με συνθήματα υπέρ του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, υποδέχθηκε τις εξαγγελίες του με κραυγές και ιαχές υπέρ της λαοκρατικής δημοκρατίας. Ο Παπανδρέου, που ήταν αναγκασμένος να ακροβατεί συνεχώς μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, απάντησε με τη χαρακτηριστική φράση που έμεινε στην ιστορία: «Πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν».

Όμως, οι χαρές και τα πανηγύρια για την απελευθέρωση κράτησαν μόνο 53 ημέρες. Στις αρχές Δεκεμβρίου τα όπλα θα αντηχήσουν ξανά στους δρόμους της πρωτεύουσας, αλλά αυτήν τη φορά θα είναι στραμμένα κατά αδελφών («Δεκεμβριανά»).

 

 

«Άσπρο Μαύρο»
(The Sunset Limited)
του Cormac McCarthy 

 

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Αντώνης Καφετζόπουλος 

Ερμηνεύουν: Αντώνης Καφετζόπουλος, Ζερόμ Καλούτα 

 

Ηλεκτρονική Προπώληση:
https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/aspro-mauro 

 

Μαύρος: «Είδα το φως μέσα στο σκοτάδι. Ποιος λέει ότι δεν υπάρχει ελπίδα;»

Λευκός: «Αυτός ο κόσμος είναι ένα μεγάλο, άδειο δωμάτιο

 και οι κραυγές μας είναι η ηχώ μέσα του.» 

 

Από τον Οκτώβριο, το θέατρο Επί Κολωνώ παρουσιάζει την παράσταση

«Άσπρο Μαύρο» (“The Sunset Limited”) του σπουδαίου Αμερικανού συγγραφέα Cormac McCarthy.

 Τη μετάφραση και σκηνοθεσία υπογράφει ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ο οποίος συμπρωταγωνιστεί με τον Ζερόμ Καλούτα σε μια σπαρακτική σύγκρουση δύο αντιδιαμετρικών κόσμων — πίστης και απόγνωσης, φωτός και σκότους. Ένα έργο λόγου και εσωτερικής έντασης, μια υπαρξιακή μονομαχία για το τι αξίζει να κρατήσει έναν άνθρωπο στη ζωή.

 Λίγα λόγια για το έργο: 

Με επίκεντρο τη φορτισμένη συνομιλία ανάμεσα σε δύο άνδρες -έναν βαθιά πιστό πρώην κατάδικο και έναν καθηγητή πανεπιστημίου που βρίσκεται στο χείλος της αυτοκτονίας- το «Άσπρο-Μαύρο» είναι ένα έργο-πρόκληση για τον ηθοποιό και τον θεατή. Με χαρακτηριστικό υποδόριο χιούμορ, πυκνό λόγο και διανοητική ένταση, το έργο ξεδιπλώνει τον υπαρξιακό διάλογο δύο σχολών σκέψης που αναμετρώνται με το απόλυτο.

Η σκηνοθετική ματιά του Αντώνη Καφετζόπουλου και η συμπρωταγωνιστική παρουσία του Ζερόμ Καλούτα προσφέρουν μια νέα ανάγνωση σε αυτό το σπάνιο θεατρικό κείμενο, γεφυρώνοντας την αμερικανική υπαρξιακή λογοτεχνία με τη σύγχρονη ελληνική θεατρική σκηνή.

 

Λίγα λόγια για τoν συγγραφέα:

 Ο Cormac McCarthy (1933–2023) θεωρείται ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους Αμερικανούς λογοτέχνες, γνωστός για το λιτό, δωρικό ύφος του και τα έργα του που εξερευνούν την ανθρώπινη βία, την ερημιά και την ύπαρξη. Έχει τιμηθεί με το Pulitzer Prize for Fiction (2007) για το μυθιστόρημα The Road, ενώ η διασκευή του No Country for Old Men (Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους) σε σενάριο για τον κινηματογράφο από τους αδελφούς Κοέν, απέσπασε τέσσερα Όσκαρ (2008), μεταξύ αυτών και Καλύτερης Ταινίας και Διασκευασμένου Σεναρίου.

Πρόσφατα, οι New York Times κατέταξαν το No Country for Old Men στην 6η θέση της λίστας με τις 100 σπουδαιότερες ταινίες των τελευταίων 25 ετών (Ιούνιος 2025).

Η συγγραφική δεινότητα του ΜακΚάρθι έχει διαχρονικά εξυμνηθεί από τα μεγαλύτερα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης:

 

 Esquire

“Η πεζογραφία του ΜακΚάρθι είναι η πιο αξιέπαινη, οι χαρακτήρες του οι πιο ολοκληρωμένοι, η αίσθηση του τόπου η πιο έντονη και απόλυτα βιωμένη από οποιονδήποτε σύγχρονο συγγραφέα.”

 The New Republic

“Ο ΜακΚάρθι στοχάζεται τη δημιουργία, την κοιτάζει επίμονα. Με παρομοιώσεις και μεταφορές, τα πάντα αποκτούν μια βαθιά ζωντάνια… Ο ΜακΚάρθι γράφει εντελώς αντίθετα από το πνεύμα της εποχής μας, ενάντια στη βιασύνη, την απόσπαση της προσοχής και τη περιρρέουσα ηθική… Καθώς αναδύεται ένας παλιός, πιο ευρύχωρος κόσμος, βιώνουμε μια

πιο ζωντανή και ουσιαστική αίσθηση του ανθρώπινου πεπρωμένου, του καλού και του κακού και των πνευματικών ζητημάτων.”

 The Washington Post Book World

“Όπως οι συγγραφείς που θαυμάζει - ο Μέλβιλ, ο Ντοστογιέφσκι, ο Φόκνερ - ο Κόρμακ ΜακΚάρθι έχει δημιουργήσει ένα φανταστικό έργο μεγαλύτερο και βαθύτερο από οποιοδήποτε μεμονωμένο βιβλίο. Συγγραφείς σαν κι αυτόν παλεύουν με τους ίδιους τους θεούς.”

 

Σημείωμα του σκηνοθέτη

Η γνωριμία μου με τον Κόρμακ ΜακΚάρθι είναι σχετικά πρόσφατη και έχει όλα τα χαρακτηριστικά του κεραυνοβόλου έρωτα. Σαν να ξαναείδα τον Μέλβιλ και το Φόκνερ στον εικοστό πρώτο αιώνα. Και ταυτόχρονα ένοιωσα μεγάλη ιδεολογική, θα έλεγα, φιλοσοφική ταύτιση. Ακόμα, η θεματολογία, η ελλειπτικότητα του λόγου και λυρικός κυνισμός που τον διακρίνει κάνει το ύφος του συναρπαστικό. Τόσο από άποψη περιεχόμενου όσο και ως προς τη μορφή. Όταν ανακάλυψα ότι έχει γράψει και δύο θεατρικά έργα, αποφάσισα ότι θα με ευχαριστούσε πολύ να ασχοληθώ.

Το sunset limited είναι μια ιστορία -τραγική όπως και να το κάνεις- όπου συγκρούονται δύο διαμετρικά αντίθετες προσεγγίσεις για την ανθρώπινη ιδιότητα. Η μία υποστηρίζει μέσω του καθηγητή White ότι εμείς, η ανθρωπότητα, ως είδος γεννημένο απο την πολυπλοκότητα της ζωής σε αυτόν τον πλανήτη, έχουμε τελειώσει. Ο Θεός που επινοήσαμε είναι αδιάφορος για την οδύνη και τη δυστυχία που βιώνουμε ατομικά και ομαδικά. Ή ίσως, ακόμα και να είναι η ίδια η ενσάρκωση του Κακού. Η άλλη άποψη εκφράζεται από τον κ.Black, ο οποίος πιστεύει ακράδαντα, ειλικρινά, αγνά και αδιαπραγμάτευτα στην καλοσύνη που εκπορεύεται από το Θείο.

Η σύγκρουση είναι μετωπική και η πόλωση απόλυτη. Άσπρο-Μαύρο. Όπως είναι τα χρώματα του δέρματος των δύο πρωταγωνιστών. Και το διακύβευμα ύψιστης σημασίας: η ζωή του καθηγητή.

Όμως η φιλοσοφημένη ιδιοσυγκρασία και η φυσική ευφυΐα του κ.Black, κάνει τη διαμάχη απολαυστική για το θεατή και παρασύρει τον ψυχρό, ορθολογιστή και καταθλιπτικό καθηγητή White σε διαλόγους που λάμπουν από πνευματικότητα και βάθος.

Το εγχείρημα έχει αναμενόμενα δυσκολίες. Κατ’ αρχήν μεταφραστικές. Είναι αδύνατο δυστυχώς να αποδοθεί η προφορικότητα του αφροαμερικάνου Black. Δεν έχουμε κάτι αντίστοιχο στις παραλλαγές της δικής μας γλώσσας. Η διάλεκτος που μιλάει, είναι τα αγγλικά που αναγκάστηκαν να μάθουν οι σκλάβοι πρόγονοί του όταν έφτασαν δια της βίας από την Αφρική στα βαμβακοχώραφα του αμερικανικού Νότου. Επέλεξα μια ελαφρά πιο «λαϊκή» εκφραστικότητα για τον Μαύρο σε αντίθεση με την συγκρατημένα περίτεχνη γλώσσα του Λευκού καθηγητή.

Η μεγαλύτερη πρόκληση φυσικά, είναι η “υλοποίηση” ενός απόλυτα διαλογικού θεατρικού κειμένου σε κάτι ελκυστικό στη θεατρική σκηνή. Το Έβερεστ του σκηνοθέτη. Όμως, το υποδόριο χιούμορ και ο σαρκασμός που κυριαρχούν σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της αναμέτρησης των δυο χαρακτήρων, τα πειράγματα και η ειρωνεία οδηγούν πιστεύω σε υψηλή απόλαυση. Μέσα στην αμείλικτη σκληρότητα που αποπνέει το θέμα. Και πάντα, η δυσκολότερη αναμέτρηση στη θεατρική πράξη είναι η προσπάθεια που κάνουμε ‘εμείς’ επάνω στη σκηνή, με την ενδόμυχη προσδοκία του θεατή να ‘εξαπατηθεί’ ώστε να πιστέψει -έστω για κλάσματα δευτερολέπτου- ότι σε ένα παράλληλο σύμπαν τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που παρακολουθεί είναι όντως ‘πραγματικά’.

 

Λευκός: «Ο δυτικός πολιτισμός έγινε καπνός στις καμινάδες στο Νταχάου, αλλά ήμουν

πολύ κολλημένος για να το δω. Τώρα το βλέπω.»

Μαύρος: «Είσαι μεγάλη πρόκληση, Καθηγητά. Το ξέρεις;» 

 

Συντελεστές:

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Αντώνης Καφετζόπουλος

Σκηνικά: Γιώργος Χατζηνικολάου

Κοστούμια: Μαρία Αναματερού

Φωτιστής: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Εβελίνα Μαντή

Οπτική επικοινωνία και ταυτότητα: Λουκάς Ζιάρας, LOOX

Social Media: LOOX MEDIA
Υπεύθυνοι επικοινωνίας παράστασης: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας

Διεύθυνση Παραγωγής: Μαρία Αναματερού

 

Παίζουν: Αντώνης Καφετζόπουλος, Ζερόμ Καλούτα

 

Tips / Ήξερες ότι… ; 

 

 Το Sunset Limited αποτελεί ένα πραγµατικό επιβατικό τρένο της Amtrak που εκτελεί δροµολόγια στις νότιες Ηνωµένες Πολιτείες από το 1894, αλλά στο έργο του Cormac McCarthy, ο τίτλος αποκτά συµβολική σηµασία.

  Το 2011, μεταφέρθηκε στην τηλεόραση από το HBO,

με πρωταγωνιστές τον Tommy Lee Jones (που σκηνοθέτησε επίσης) και τον Samuel L. Jackson.

  Ο Cormac McCarthy, γνωστός κυρίως για τα μυθιστορήματά του όπως The Road και No Country for Old Men, έχει γράψει δύο θεατρικά έργα: The Stonemason (1994) και The Sunset Limited (2006).

  Ο Cormac McCarthy θεωρείται πως ήταν ιδιόρρυθμος και απέφευγε τη δημοσιότητα. Πέρασε δεκαετίες στο Santa Fe Institute, ένα ερευνητικό κέντρο στο Νέο Μεξικό, συμμετέχοντας ενεργά σε συζητήσεις με επιστήμονες οι οποίοι τον περιέγραφαν ως έναν «συνοδοιπόρο τους στη σκέψη».

  Τιμήθηκε με πολλά, σημαντικότατα βραβεία, για το έργο του. Συχνά τοποθετείται δίπλα σε λογοτέχνες όπως ο Φόκνερ, ο Μέλβιλ και ο Χέμινγουεϊ.  

 Το Blood Meridian (Ματωμένος Μεσημβρινός) θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα αμερικανικά μυθιστορήματα του 20ού αιώνα.

 

Social media:
epi_kolono
@epikolono.gr

 

Info

 Τοποθεσία: Επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Αθήνα

Πρεμιέρα: Τρίτη 21 Οκτωβρίου στις 21.00
Ημέρες-Ώρες Παραστάσεων: Δευτέρα, Τρίτη: 21:00, Τετάρτη: 19.30 & Κυριακή: 21:15

Διάρκεια: 100’

Τιμές εισιτηρίων: Α' ζώνη 25€, Β' ζώνη 22€, Φοιτητικό, ανέργων, 70+, ΑμεΑ 18€

* Για τα εισιτήρια ΑμεΑ είναι απαραίτητη η επικοινωνία με το ταμείο του θεάτρου

** Ισχύουν ειδικές τιμές για ομαδικές κρατήσεις

Πληροφορίες: Τηλ.: 210 5138067, www.epikolono.gr

Ηλεκτρονική προπώληση: More.com
https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/aspro-mauro

 

ΑΝΤΙΛΙΑΝ ΚΟΤΖΑΙ

Τον στόχο της κυβέρνησής του να… περιφράξει τον χώρο μπροστά στη βουλή και τον Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη προανήγγειλε ο Κυριακός Μητσοτάκης στην καθιερωμένη κυριακάτικη ανάρτησή του στο facebook αφού πρώτα αποχώρησε ο Πάνος Ρούτσι μετά από πολυήμερη απεργία πείνας που στέφθηκε με νίκη.

Ο χώρος μπροστά στο μνημείο “τιμήθηκε” κατά τον καλύτερο τρόπο από έναν μετανάστη εργαζόμενο που διεκδίκησε μέχρι τέλους το αυτονόητο δικαίωμα για τον αδικοχαμένο γιό του. Αυτός όμως ο μεγάλος αγώνας του φαίνεται ότι ενόχλησε την κυβέρνηση, όπως και ότι  έγινε τόπος συνάντησης και διαδήλωσης χιλιάδων πολιτών υπέρ του Ρούτσι, υπέρ των συγγενών του θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών, υπέρ του παλαιστινιακού λαού και κατά της γενοκτονίας με τις σημαίες της Παλαιστίνης να κυματίζουν με φόντο τη βουλή.

Αυτές οι εικόνες είναι οι εξοργίζουν την κυβέρνηση και όσους υπηρετεί και αυτές τις εικόνες που απειλούν την υπόσταση και την μακροημέρευση της κυβέρνησής του θέλει να σταματήσει δια παντός ο πρωθυπουργός με τη νέα κατασταλτική του έμπνευση. Και για να το πετύχει μάλιστα βάζει τον.. Στρατό να το αναλάβει παραπέμποντας στις πιο σκοτεινές μέρες που έζησε η χώρα πριν από μερικές δεκαετίες, αφού η ευθύνη του χώρου ανατίθεται στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας!

«Οι πολίτες μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα σε χιλιάδες άλλους χώρους με συγκεντρώσεις ή διαδηλώσεις», μας διαβεβαιώνει ο πρωθυπουργός, ξεχνώντας βέβαια ότι σε έναν άλλο χώρο, λίγο πιο κάτω από την πρεσβεία του Ισραήλ, οι ορδές των ΜΑΤ του χτύπησαν άγρια ειρηνική αντιπολεμική διαδήλωση υπέρ του παλαιστινιακού λαού στέλνοντας δεκάδες άτομα στα νοσοκομεία με σπασμένα κεφάλια και πόδια ενώ περίπου 20 από αυτούς κατηγορούντα με στημένα από την ΕΛΑΣ κακουργήματα!

Αλλά επιστρέφοντας στο Σύνταγμα, στον χώρο μπροστά από τη Βουλή, εκεί όπου ο κόσμος διεκδίκησε το πρώτο ελληνικό Σύνταγμα, γιόρτασε το τέλος της Κατοχής και την πτώση της Χούντας αλλά και συγκεντρώθηκε για να διαδηλώσει για τη συγκάλυψη στα Τέμπη, πλέον η κυβέρνηση θέλει να τον καταστήσει απαγορευμένο στέλνοντας τον… στρατό!

Ο Μητσοτάκης προφανώς δεν κόπτεται για το… μνημείο. Στην πραγματικότητα, αυτό που θέλει είναι η επόμενη διαμαρτυρία κατά της κυβέρνησής του να μην έχει ορατότητα. Να μην είναι στο κέντρο, να μην είναι μπροστά από τη Βουλή, να μην είναι απέναντι από το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», να μην την πάρουν είδηση οι ξένοι, να μην κάνει τον γύρο του κόσμου, να μην στραπατσαριστεί η εικόνα του, να μην ακουστούν τα συνθήματα του λαού στα έδρανα της βουλής.

Αλλά δεν θα του περάσει…

Πηγή: documentonews.gr

Εύα Δαφαράνου

Το τρίπτυχο της ψυχής

Εκδόσεις ΘΕΡΜΑΪΚΟΣ, 2025

 

Επιμέλεια: Σοφία Τριανταφύλλου

Σελ. 88

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θερμαϊκός η ποιητική συλλογή της Εύας Τ. Δαφαράνου, με τίτλο «Το τρίπτυχο της ψυχής». Η ποιήτρια, έχοντας ως μέσο τις λέξεις που σαν ένα αναβλύζον ρεύμα ρέουν από την πηγή των συναισθημάτων, εξυμνεί τις αισθήσεις μέσα από την ποιητική φόρμα. Κάθε στίχος είναι ένα ταξίδι στο βάθος της ψυχής, αποκαλύπτοντας τα πιο κρυφά μυστικά και τις ανείπωτες επιθυμίες. Με λιτό ύφος και με τη χρήση οικείων εικόνων, η ποιήτρια διαδραματίζει τον ρόλο ενός παρατηρητή της ζωής, αναδεικνύοντας την ομορφιά και την ασήμαντη μεγαλοπρέπεια του καθημερινού. Σε αυτήν την ποιητική συλλογή, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην ανάδειξη της απλότητας, εστιάζοντας στις μικρές λεπτομέρειες που καθιστούν την ύπαρξή μας τόσο συναρπαστική.

Δείτε εδώ περισσότερες πληροφορίες.

 

Βιογραφικό Συγγραφέα

 

Η Εύα Τ. Δαφαράνου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Διεθνείς Σχέσεις στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ. Μιλάει άπταιστα Αγγλικά, Ιταλικά, Εβραϊκά και Αραβικά. Από το 1982, συνοδεύοντας τον Διπλωμάτη σύζυγό της, έζησε στη Σαουδική Αραβία, στη Σουηδία, στη Νότιο Αφρική, στην Ινδία, στη Δυτική Αφρική και στην Αυστραλία. Σε όλα αυτά τα κράτη συνεργάστηκε με διάφορους διεθνείς και ομογενειακούς πολιτιστικούς οργανισμούς, διοργανώνοντας πλήθος εκδηλώσεων, εκθέσεων και παρουσιάσεων, προωθώντας τις τέχνες και τον πολυπολιτισμό. Έχει πολυδιάστατη δράση ως θεατρική παραγωγός, ηθοποιός, ποιήτρια, αρθρογράφος, ραδιοφωνική και τηλεοπτική παρουσιάστρια, σύμβουλος δημοσίων σχέσεων και επιμελήτρια τέχνης. Είναι, επίσης, προστάτιδα (patron) του δικτύου Food for Thought Women’s Network στη Μελβούρνη, καθώς και του τμήματος AHEPA Victoria Sisters of Penelope «Chapter Kleio» για τις τέχνες και τον πολιτισμό. Έχει επιμεληθεί διεθνείς καλλιτεχνικές εκθέσεις και έχει ιδρύσει βραβεία και πολιτιστικούς θεσμούς σε διάφορες χώρες. Κάποια από τα ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί από τον Ινδό συνθέτη Johar Ali Khan.

Τα μέλη της ελληνικής αποστολής που συμμετείχαν στο Global Sumud Flotilla — τον διεθνή στόλο αλληλεγγύης που επιχείρησε να σπάσει τον παράνομο αποκλεισμό της Γάζας — θα παραχωρήσουν συνέντευξη τύπου, παρουσιάζοντας την εμπειρία, τα γεγονότα της αναχαίτισης και τις πολιτικές διαστάσεις της αποστολής. Τη Δευτέρα, 13 Οκτωβρίου, 10.00 - 12.00, στην ΕΣΗΕΑ, Αιθούσα Γεώργιος Καράντζας, 1ος όροφος (Ακαδημίας 20).

Ο Global Sumud Flotilla αποτελεί μια πράξη διεθνούς αλληλεγγύης που έφερε στο προσκήνιο το αίτημα για τερματισμό της γενοκτονίας στη Γάζα και άρση του αποκλεισμού. Παρά την επίθεση και την παράνομη κράτηση των πληρωμάτων από το Ισραήλ, το εγχείρημα απέδειξε ότι οι κοινωνίες μπορούν να δρουν πέρα από τα κράτη, να οργανώνουν ανθρωπιστική βοήθεια και να σπάνε την κανονικότητα της συνενοχής.

Η συνέντευξη θα αναδείξει: τις συνθήκες της παράνομης απαγωγής των πληρωμάτων από τις ισραηλινές δυνάμεις σε διεθνή ύδατα, τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου, τη συνέχιση του αγώνα για την Παλαιστίνη και τα επόμενα βήματα του κινήματος αλληλεγγύης.

Θα μιλήσουν οι: Κλεονίκη Αλεξοπούλου, μέλος πληρώματος Οξυγόνου

Κωνσταντίνος Λαμπρίδης, μέλος πληρώματοςΠαύλος Φύσσας

Ευγενία Καββαδία, μέλος πληρώματος Ahed Tamimi

Μαρίνα Μεϊντάνη, μέλος πληρώματος Βαγγέλης Πισσίας

Την κουβέντα θα ανοίξει η Αναστασία Ματσούκα, δικηγόρος, μέλος της ομάδας νομικής υποστήριξης March to Gaza & Global Sumud Flotilla.

Η ελληνική αποστολή καλεί δημοσιογράφους, συλλογικότητες και οργανώσεις αλληλεγγύης να παραστούν, να ακούσουν και να στηρίξουν τη συνέχιση του διεθνιστικού αγώνα για μια ελεύθερη Παλαιστίνη.

Ο Μιχάλης Γρηγορίου, ο συνθέτης που ένωσε την πρωτοπορία με τη συγκίνηση, τη θεωρία με την πράξη και τη διανόηση με τη μουσική πράξη, «έφυγε» από τη ζωή, σκορπίζοντας θλίψη στον καλλιτεχνικό και πνευματικό κόσμο. Ήταν 78 ετών.

«Φοβάμαι πως στις μέρες μας αρχίζει να μην έχει θέση στην κοινωνία μας όχι μόνο ένα τραγούδι που βασίζεται σε μελοποιημένη ποίηση, αλλά ούτε καν ένα απλό και γοητευτικό τραγούδι που δεν θίγει το στοιχειώδες γούστο ενός μέσου ακροατή. Πιστεύω, ωστόσο, πως δεν βλάπτει μερικές φορές να ξαναθέτουμε κάποια τέτοια ερωτήματα και να ξαναθυμόμαστε αυτά που για μας —εις πείσμα της πραγματικότητας που μας επιβάλλουν με το ζόρι— παραμένουν αυτονόητα», Μιχάλης Γρηγορίου, Μουσική και Ποίηση

Ο σπουδαίος Μιχάλης Γρηγορίου

Γεννημένος το 1947 στην Αθήνα, γιος του σκηνοθέτη Γρηγόρη Γρηγορίου και της ποιήτριας Μαρίας Παπαλεονάρδου, ο Μιχάλης Γρηγορίου υπήρξε μια σπάνια περίπτωση δημιουργού που κινήθηκε ανάμεσα στην τέχνη και τη σκέψη με αφοπλιστική ελευθερία. Αυτοδίδακτος κατά μεγάλο μέρος, αλλά με σπουδές αρχιτεκτονικής και φιλοσοφίας στο ΕΜΠ, ανέπτυξε ένα προσωπικό μουσικό ιδίωμα που δεν υπάκουε σε σχολές ή τάσεις – μόνο στην αλήθεια του ήχου.

Ξεκινώντας τη συνθετική του δραστηριότητα στις αρχές της δεκαετίας του ’70, αφομοίωσε τα ευρωπαϊκά πρωτοποριακά ρεύματα της εποχής, χωρίς όμως να παγιδευτεί σε αυτά. Ήταν από τους λίγους που τόλμησαν να αμφισβητήσουν την ίδια την έννοια της «πρωτοπορίας».

Με έργα όπως το «Ανεπιστρεπτεί» (1975), το «Farewell to the Sea» (1982), το «Σελεφαΐς» (1988), ή το «Regression» (1984) που παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο, κατάφερε να δώσει μια νέα διάσταση στη σχέση ήχου, φιλοσοφίας και βιώματος. Πάντοτε όμως επέστρεφε στο τραγούδι, το πιο άμεσο μέσο επικοινωνίας, όπως δείχνουν οι κύκλοι τραγουδιών του «Ανεπίδοτα γράμματα» και «Η αγάπη είναι φόβος».

 

Ένας στοχαστής της μουσικής παιδείας

Ο Γρηγορίου υπήρξε ένας στοχαστής της μουσικής παιδείας. Επί χρόνια εργάστηκε στο Τρίτο Πρόγραμμα και στην ΕΡΤ, δημιουργώντας εκπομπές που σύστησαν στο ελληνικό κοινό τη σύγχρονη μουσική. Ίδρυσε την Εταιρεία Μουσικής και Θεάματος, με σεμινάρια, συναυλίες και εκπαιδευτικά προγράμματα. Παράλληλα, συνέγραψε θεωρητικά κείμενα και μετέφρασε σημαντικές μουσικολογικές μελέτες, ενώ το δίτομο έργο του «Μουσική για παιδιά και έξυπνους μεγάλους» θεωρείται πρότυπο μουσικής παιδείας στην Ελλάδα.

Από τις πιο συγκινητικές στιγμές της δημιουργικής του πορείας υπήρξε το ορατόριο «Σκοτεινή Πράξη», βασισμένο στο ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη — μια μουσική εξομολόγηση που φώτιζε το σκοτάδι με λυρισμό και ανθρωπιά.

Ιδιαίτερη θέση στο έργο του Μιχάλη Γρηγορίου κατέχει η συγκλονιστική μελοποίηση του ποιητικού κύκλου «Ανεπίδοτα Γράμματα» του Άρη Αλεξάνδρου, μια από τις πιο ευαίσθητες και βαθιά ανθρώπινες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας. Με τη φωνή της Αφροδίτης Μάνου και του Σάκη Μπουλά, ο Γρηγορίου κατάφερε να αποδώσει με σπάνια εσωτερικότητα τον δραματικό και υπαρξιακό παλμό του ποιητή, μετατρέποντας τα γράμματα του Αλεξάνδρου σε μουσικά θραύσματα μνήμης, έρωτα και εξορίας. Η λιτή, σχεδόν ασκητική ενορχήστρωση και η έντονη συναισθηματική φόρτιση των τραγουδιών ανέδειξαν τη μοναδική ικανότητά του να γεφυρώνει τη λόγια παράδοση με τη λαϊκή συγκίνηση, αφήνοντας ένα έργο που παραμένει ως σήμερα βαθιά συγκινητικό και απολύτως διαχρονικό.

 

Με το έργο του, ο Μιχάλης Γρηγορίου απέδειξε ότι η μουσική μπορεί να είναι και πράξη σκέψης, και πράξη καρδιάς. Ένας δημιουργός που δεν επιδίωξε τη δημοσιότητα, αλλά άφησε ένα αποτύπωμα βαθύ, ουσιαστικό και αθόρυβο — όπως ο απόηχος μιας νότας που παραμένει, ακόμη κι όταν η μουσική έχει σωπάσει.

Σήμερα, ο ελληνικός πολιτισμός αποχαιρετά έναν αληθινό διανοούμενο των ήχων, έναν άνθρωπο που έζησε με πάθος για την τέχνη και σεβασμό για τη σιωπή.

Το συγγραφικό και μεταφραστικό έργο

Το συγγραφικό και μεταφραστικό του έργο αποτυπώνει την προσήλωσή του στη μουσική ως πράξη κατανόησης και επικοινωνίας. Το 1994 εξέδωσε από τις Εκδόσεις Νεφέλη το δίτομο έργο του «Μουσική για παιδιά και έξυπνους μεγάλους», ένα βιβλίο που συνδυάζει παιδαγωγική ευαισθησία με φιλοσοφική σκέψη γύρω από την εκπαίδευση της ακοής και της φαντασίας.

 

Παράλληλα, μετέφρασε στα ελληνικά σημαντικά θεωρητικά έργα, συμβάλλοντας καθοριστικά στη διάδοση της μουσικολογικής σκέψης στη χώρα μας: την «Μουσική Ποιητική» του Ίγκορ Στραβίνσκι (1980), τη «Μουσική και Φαντασία» του Άαρον Κόπλαντ (1980), «Η έκφραση της ανθρώπινης μουσικότητας» του Τζον Μπλάκινγκ (1981), «Μουσική – Κοινωνία – Εκπαίδευση» του Κρίστοφερ Σμωλ (1983) και «Η ιστορία της ορχήστρας» του Πίτερ Μπέκερ (1989), όλα από τις εκδόσεις Νεφέλη.

Μια υπόθεση που επαναφέρει στο προσκήνιο τις ανησυχίες γύρω από την ασφάλεια των εμβολίων κατά της Covid-19 έρχεται από τον Πύργο Ηλείας. Η 38χρονη σήμερα Μάγια Αλτάνη, η οποία υπέστη σοβαρή εγκεφαλική αιμορραγία δύο ημέρες μετά τον εμβολιασμό της, κατέθεσε πρόσφατα αγωγή 422 σελίδων εναντίον πολυεθνικής φαρμακευτικής εταιρείας, ζητώντας αποζημίωση για τη μόνιμη αναπηρία που της προκάλεσε, όπως υποστηρίζει, το εμβόλιο. Η ίδια, άλλοτε υγιέστατη που εργαζόταν ως μηχανολόγος μηχανικός, ζει πλέον καθηλωμένη σε αναπηρικό καρότσι, με πιστοποιημένη ολική αναπηρία.

Η ιστορία της Μάγιας έχει προκαλέσει συγκίνηση και σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Open, η ίδια είχε απαθανατίσει τη στιγμή του εμβολιασμού της τον Μάιο του 2021, χωρίς να μπορεί να φανταστεί πως δύο ημέρες αργότερα η ζωή της θα άλλαζε οριστικά.

Σύμφωνα με την οικογένειά της, δεν υπήρξε καμία προϋπάρχουσα πάθηση, κάτι που επιβεβαιώνεται και από τα ιατρικά της στοιχεία. Ο πατέρας της, Τάσος Αλτάνης, περιέγραψε με δραματικό τρόπο την κατάσταση της κόρης του, κάνοντας λόγο για χειρουργική αφαίρεση μέρους του κρανίου της μετά την εγκεφαλική αιμορραγία.

Η αγωγή που έχει κατατεθεί στρέφεται εναντίον της εταιρείας παραγωγής του εμβολίου και περιλαμβάνει, σύμφωνα με πληροφορίες, ιατρικές γνωματεύσεις και εκθέσεις ειδικών που αποδίδουν την κατάσταση της Μάγιας σε επιπλοκή του εμβολιασμού. Η υπόθεση αναμένεται να απασχολήσει τη Δικαιοσύνη, καθώς εγείρει εκ νέου ερωτήματα γύρω από το πλαίσιο ευθύνης των φαρμακευτικών εταιρειών και του κράτους απέναντι σε πολίτες που ισχυρίζονται ότι υπέστησαν βλάβες μετά τον εμβολιασμό.

Παράλληλα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που έχουν παρουσιαστεί σε ρεπορτάζ του ίδιου σταθμού, ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων έχει καταγράψει πάνω από 5.000 περιπτώσεις σοβαρών ανεπιθύμητων ενεργειών μέσα σε διάστημα επτά μηνών, χωρίς ωστόσο να σημαίνει πως όλες έχουν άμεση αιτιώδη σχέση με τα εμβόλια. Οι ειδικοί τονίζουν πως κάθε αναφορά εξετάζεται ξεχωριστά, ενώ τα εμβόλια παραμένουν, σύμφωνα με την επιστημονική κοινότητα, το πιο αποτελεσματικό εργαλείο κατά της πανδημίας.

 

ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΡΝΗΣ

Η θρυλική ηθοποιός Ντάιαν Κίτον απεβίωσε στην Καλιφόρνια σε ηλικία 79 ετών, αφήνοντας πίσω της μια τεράστια κινηματογραφική κληρονομιά που καθόρισε την εικόνα της σύγχρονης γυναίκας στο Χόλιγουντ.

Από τη σύζυγο του Νονού μέχρι την Οσκαρική ηρωίδα του Annie Hall, η Κίτον υπήρξε πρωτοπόρος στον τρόπο που εκπροσώπησε τη γυναίκα στη μεγάλη οθόνη με χαρακτηριστικό στιλ και εμβληματική ανεξαρτησία.

Η απώλεια της Κίτον αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στη βιομηχανία, έχοντας διαγράψει μια πορεία γεμάτη επιτυχίες αλλά και προσωπικές μάχες, όπως η βουλιμία σημειώνει το Vanity Fair.

Την είδηση του θανάτου της ανακοίνωσε η οικογένεια της που ζήτησε διακριτικότητα για τους οικείους της σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.

«Δεν ξέρω τίποτα και δεν έχω μάθει τίποτα. Το να μεγαλώνω δεν με έκανε σοφότερη. Αν δεν ήμουν ηθοποιός, θα ήμουν ένας άνθρωπος εκτός τόπου και χρόνου»

Η Κίτον, γεννημένη ως Ντάιαν Χολ στο Λος Άντζελες το 1946, καθιερώθηκε τη δεκαετία του 1970 χάρη στον ρόλο της Κέι Άνταμς, της συντρόφου του Μάικλ Κορλεόνε (Αλ Πατσίνο), στην τριλογία Ο Νονός του Φράνσις Φορντ Κόπολα.

Η ίδια, μάλιστα, είχε δηλώσει πως δεν είχε διαβάσει καν το μπεστ σέλερ του Μάριο Πούζο πριν την ακρόαση, θεωρώντας την επιλογή της ως «το ευγενέστερο πράγμα που έκανε ποτέ κάποιος» για εκείνη.

Παράλληλα, η καριέρα της συνδέθηκε άρρηκτα με τον σκηνοθέτη Γούντι Άλεν, με τον οποίο είχαν και προσωπική σχέση. Η συνεργασία τους ξεκίνησε στο Μπρόντγουεϊ με το έργο Play It Again, Sam το 1969 και συνεχίστηκε σε ταινίες όπως τα Sleeper (1973) και Love and Death (1975).

 

Η αποκορύφωση ήρθε το 1977 με το Annie Hall, όπου υποδύθηκε τον ομώνυμο χαρακτήρα, ρόλος που της χάρισε το Όσκαρ Καλύτερης Ηθοποιού.

Η αμφιλεγόμενη σχέση της με τον Άλεν συνεχίστηκε και αργότερα, με την Κίτον να τον υποστηρίζει ανοιχτά ακόμη και μετά τις κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση από την υιοθετημένη κόρη του, Ντίλαν Φάροου.

Ιδιωτικές μάχες και δημόσιες νίκες

 

Η επαγγελματική της αρχή βρήκε την Κίτον στο Μπρόντγουεϊ, στο μιούζικαλ Hair (1968), όπου χρειάστηκε να υιοθετήσει το πατρικό όνομα της μητέρας της, Κίτον, καθώς υπήρχε ήδη μια ηθοποιός με το όνομα Ντάιαν Χολ.

Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, η ηθοποιός αποκάλυψε πως αντιμετώπισε βουλιμία, μια «ψυχική ασθένεια που την έκλεψε από τη χαρά της επιτυχίας», από την οποία κατάφερε να αναρρώσει χάρη στη θεραπεία.

 

Πέρα από τις συνεργασίες με τον Άλεν και τον Κόπολα, η Κίτον άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της σε ταινίες όπως το Looking for Mr. Goodbar (1977) και το Reds (1981).

«Είμαι η μόνη από τη γενιά μου που έμεινε ανύπαντρη για όλη της τη ζωή. Και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Είμαι ιδιόρρυθμη. Θυμάμαι στο λύκειο, ένα αγόρι μού είχε πει κάποια μέρα θα γίνεις καλή σύζυγος, κι εγώ απάντησα δεν θέλω να είμαι σύζυγος!»

Η ίδια είχε μια ιδιαίτερα επιτυχημένη συνεργασία με τη σκηνοθέτιδα Νάνσι Μάγιερς σε τέσσερις ταινίες, συμπεριλαμβανομένων των Father of the Bride (1991) και Something’s Gotta Give (2003), για το οποίο έλαβε ακόμη μία υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Άλλος ένας σταθμός στην καριέρα της ήταν η κωμωδία The First Wives Club (1996), όπου συμπρωταγωνίστησε με τις Γκόλντι Χόουν και Μπέτι Μίντλερ, ταινία που κατέληξε στο εμβληματικό τραγούδι You Don’t Own Me.

Διάσημη για το ανδρόγυνο στιλ της, το οποίο καθιερώθηκε χάρη στα κοστούμια, τα γιλέκα και τα καπέλα που φορούσε στην ταινία Annie Hall η Κίτον πάλευε με τις ανασφάλειές της, δηλώνοντας το 2019 ότι «δεν ξέρω τίποτα, και δεν έχω μάθει», προσθέτοντας πως «χωρίς την υποκριτική θα ήμουν αταίριαστη».

Μόνη από επιλογή

Η Ντάιαν Κίτον υπήρξε μία από τις ελάχιστες ηθοποιούς της γενιάς της που δεν παντρεύτηκε ποτέ, παρά τους δεσμούς της με σπουδαίους άνδρες του Χόλιγουντ, όπως ο Γούντι Άλεν, ο Αλ Πατσίνο και ο Γουόρεν Μπίτι.

«Είμαι πραγματικά χαρούμενη που δεν παντρεύτηκα. Είμαι εκκεντρική», είχε δηλώσει, θυμούμενη ότι από νεαρή ηλικία δεν επιθυμούσε τον ρόλο της συζύγου.

Η μεγαλύτερη της χαρά ήρθε μέσα από τη μητρότητα. Υιοθέτησε δύο παιδιά, την κόρη της Ντέξτερ (1996) και τον γιο της Ντιουκ (2001), για τα οποία είχε πει: «Η μητρότητα δεν ήταν μια παρόρμηση που δεν μπορούσα να αντισταθώ, ήταν περισσότερο μια σκέψη που είχα για πολύ καιρό. Έτσι, βούτηξα».

Πηγή: in.gr

Σφοδρές μάχες ξέσπασαν το βράδυ του Σαββάτου μεταξύ αφγανικών και πακιστανικών δυνάμεων ασφαλείας στα κοινά σύνορα, μετά τις κατηγορίες της Καμπούλ ότι το Πακιστάν εξαπέλυσε αεροπορικά πλήγματα σε αφγανικό έδαφος, σύμφωνα με αξιωματούχους και από τις δύο πλευρές.

Όπως ανακοίνωσε ο αφγανικός στρατός, οι συνοριοφύλακες των Ταλιμπάν εξαπέλυσαν βαριές επιθέσεις εναντίον φυλακίων του Πακιστάν σε διάφορες περιοχές των συνόρων, σε αντίποινα για τα φερόμενα αεροπορικά πλήγματα των πακιστανικών δυνάμεων. Οι Ταλιμπάν είχαν ήδη κατηγορήσει το Πακιστάν για επιδρομές σε παραμεθόρια πόλη, κάνοντας λόγο για παραβίαση της αφγανικής κυριαρχίας, μετά από δύο εκρήξεις που σημειώθηκαν αργά το βράδυ της Παρασκευής στην Καμπούλ.

Οι συγκρούσεις ήρθαν λίγες ώρες μετά την ανάληψη ευθύνης από τους Πακιστανούς Ταλιμπάν για σειρά πολύνεκρων επιθέσεων σε βορειοδυτικές περιοχές του Πακιστάν. Σύμφωνα με τις αρχές, τουλάχιστον 20 άνδρες των δυνάμεων ασφαλείας και τρεις άμαχοι έχασαν τη ζωή τους. Μεταξύ των επιθέσεων περιλαμβανόταν βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας σε σχολή εκπαίδευσης αστυνομικών, καθώς και άλλες επιθέσεις στην επαρχία Χάιμπερ Παχτούνχβα, στα σύνορα με το Αφγανιστάν.

Η συγκεκριμένη περιοχή θεωρείται προπύργιο ένοπλων οργανώσεων που έχουν εντείνει τις ενέργειές τους εναντίον των πακιστανικών δυνάμεων ασφαλείας από το 2021, μετά την επιστροφή των Ταλιμπάν στην εξουσία στο Αφγανιστάν. Οι εξελίξεις έχουν προκαλέσει ανησυχία για περαιτέρω κλιμάκωση της έντασης μεταξύ των δύο χωρών.